Namolni domokrążcy

Kiedy noc jeszcze bladym księżycem świeci,
I zaspane oczy milczą równolegle.
Oni już w łazience odkręcają kran.
Z wyglądu przypominają zupełnie nikogo.
Wychodzą cicho z domu, by nie zbudzić dzieci.

Sypialnie pełne szaf na morzu z betonu,
Nabierają życia dotykiem słońca budzone.
Pierwociny w walizkach i w kartonowych paczkach,
Wyciągające im żyły z rąk i nadzieję z serca.
Najlepiej zapłacić nie mówiąc nikomu.

Dzwonki brzęczące w tysiącach klatek.
Pomięte garnitury i spocone twarze.
Akwizytorom i domokrążcom mówimy zdecydowane „nie”.
Kto wie, może to nie ludzie tylko diabły?
Więc są postrachem babci, dzieci, matek.

autor

Panna Piszpan

Dodano: 2006-08-16 11:57:37

Ten wiersz przeczytano 407 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie