Nasza miłość kolor ma…

W kolorze płonących słoneczników, które muszą dzielić ziemię żyzną ze zbożem,
W kolorze słońca, które oddziela błękit nieba od złocącego się zboża i dojrzałych słoneczników.
Aż w końcu w barwach tęczy tak samo różnych, jak dźwięk każdego z klawiszy pianina,
jest nasza miłość, prawdziwa.
… mimo, że jesteś, ale Cię nie ma.
… mimo, że tak bardzo chcę, abyś był, to nic się nie wydarzy.
mimo, że jesień, zima, wiosna i lato złote, minęły… bez ciebie… ja, żyję…
I pomimo tego, że z popiołu Cię nie ulepię,
nie wyrzeźbię sylwetki, którą ma pamięć i dłonie zarejestrowały na wieki wieków,
i gdzieś skryły
Ty… ożyłeś! W tej chwili, w której Cię wspominam…
Pomimo tego, że jesteś jak zbutwiałe drzewo, jak każdy z jego liści, które nie pamiętają co to fotosynteza,
nie poznają jej działania i skutków ubocznych…
Pomimo to i tamto…kochać…
Kochać, nie przestanę bo…
jesteś w świeżych płatkach śniegu, co zimy, co roku.
Jesteś w pożarze zachodzącego za horyzont słońca,
aż w końcu widzę Cię stąpającego boso po alejce naszego parku, tuż po deszczu,
w piękną, melancholijną, bogatą w kolory Jesień…
Słonecznik od Ciebie dawno wysechł na pieprz,
a ja nadal pamiętam jego zapach
i uśmiech… Twój,
i czułość,
i chwilę kiedy, i gest
od serca dla serca,
wręczałeś kwiat…
słoneczny kolor naszej Miłości…

autor

GiNna

Dodano: 2006-05-29 23:51:38

Ten wiersz przeczytano 522 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie