Natchnienie...

I chociaż mnie nie słyszysz ni uwagi na mnie nie zwracasz to...

Tyś moim natchnieniem i moją ikoną, którą wielbię każdego ranka, gdy ze snu zbudzony podziwiać mogę jak zawsze w zachwycie tę twoją urodę.
I nie jest ważne czy jesteś świtaniem, promieniem jasnym lub chmurnym szarym obliczem, zawsze z radością cię witam.

Jesteś obecną w każdej chwili trwania, gdy jem śniadanie lub czytam gazetę i nawet kiedy na świat się obrażam, ty wlewasz mi w duszę nadzieję błękitem.

Jesteś mi matką cierpliwą i żoną co słońcem jaśnieje, oraz kochanką raj w tęczy blaskach obiecującą.
Tyś przyjacielską jest powierniczką
co wszelkich tajemnic dotrzyma zbolałe serce kojąc.

Jesteś radością będąc też bólem i trwałą opoką istnienia.
Bywa, że szczęściem nakarmisz lub łzami czasami napoisz, żarem przypalisz lub gromem zganisz, kocham cię za to, gdy jesteś taką jaką jesteś, swoją zmiennością do zrozumienia wiodąc.

Tylko żal mi, że tak mało cię cenią i niszczą, na siłę próbując zmienić, ci co mniemają, iż są twoimi władcami i kary za swoją bezmyślność wcale się nie boją.

Argo.

autor

Argo

Napisany: 2021-10-16 Dodano: 2021-10-16 21:25:42

Ten wiersz przeczytano 936 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie