Nicość

Archaniołom przydeptuje skrzydła.
Spoglądam w twarz Boga.
Śmierci zadaje kolejne pytanie.
Jaki sens ze sobą życie niesie?
Zagłębiam się w pustkę mojego serca
Przyodzianego w rozpacz, ból i trwogę.
Szukam siebie w odmętach swej duszy
W nadziei, że znajdę tam prawdę.
Nic tam nie ma.
Jak w czasach przed czasem,
Jak w prehistorii Królestwa Niebieskiego,
Zanim chaos zaczął być bytem.
Widzę tylko czarną czeluść otchłani…
Nicość.
Ciszę.

autor

BeataŻyła

Dodano: 2010-10-21 07:46:51

Ten wiersz przeczytano 675 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Monolog Klimat Mroczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie