nie ma Cię...

Idę sam, już dzisiaj bez Ciebie
Stoję pod żelazną bramą, spoglądam w niebo…
Liczę gwiazdy na mrocznym niebie.
Gdzie jesteś?
Wołam…
Nie przychodzisz.
Czekam naiwnie, o czym teraz myślisz sobie?
Nie ma Cię…
Nie umiem już walczyć.
Czy sił do życia jeszcze mi starczy?
Zniknąłeś tak szybko, jak się pojawiłeś.
A jednak przy Tobie najszczęśliwiej żyłem.
Ilekroć Ciebie potrzebowałem,
Ziarno wschodzącego bólu ujarzmiałeś.
A teraz?
Umarłeś, w mym sercu nie ma już miejsca dla Ciebie…
Chociaż tak tęsknię.
Nienawidzę siebie…
Nie otworzę drzwi,
Przynajmniej nie teraz.
Wiem…
Pukasz, oczy załzawione wciąż przecierasz.
Już nie widzę Twojej twarzy.
Czy kiedykolwiek jeszcze mi się to zdarzy?
Obydwoje chcemy przecież wrócić do siebie.
Ale tak będzie chyba już po mojej śmierci
Liczę, że w Niebie…
Spraw, niech coś zrzuci kamień z serca mego,
Nie mogę z nim dalej żyć,
Mam dosyć tego.

autor

kat(ka)

Dodano: 2005-08-13 16:18:40

Ten wiersz przeczytano 500 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie