Nie zniknę

Idąc środkiem drogi
Mijając ludzi pędzących na oślep
Pełna żalu, złości i trwogi
Pragnę krzyczeć głośno i donośnie.

Czy coś to da?
Czy wysłucha mnie ktoś?
Pewnie jak dotąd sama
Popadnę w otchłań i nicość.

Pochylając głowę i roniąc łzy
Pobiegnę, czym prędzej do ciebie.
Ale pewnie jak zwykle ty
Odwrócisz się na pięcie ode mnie.

I cóż jam mam zrobić z tym życiem
Tym ciężarem i pustką, która przytłacza mnie
Zamienię to w rozpacz i przeraźliwe wycie
Może wtedy usłyszycie, że ginę.

Nie, tak nie zrobię na pewno
Bo szanuje ten dar dany przez Boga
Którym po prostu życie jest i jego trwoga.
Postaram się być…jestem to pewność.

autor

G.A.B.

Dodano: 2006-02-16 16:38:54

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie