niebieska kurtka - 3

Pewnego dnia zaprosiliśmy sąsiadów na kawę. I wtedy dowiedzieliśmy się, że dwa dni temu do ich drzwi zapukał dziwny chłopak. Mówił, że szuka pieska, bo sprzedawczyni z warzywniaka powiedziała, że kiedyś było ogłoszenie o znalezionym szczeniaku. Chłopak chciałby odzyskać kurtkę. Niebieską.
- A jak możemy odnaleźć tego chłopca? - zapytałam.
- Nie powiedział, jak się z nim skontaktować ale chyba mówił, że mieszka w Domu Dziecka. Pewnie niedługo sam przyjdzie - sąsiad podrapał się po głowie. - Nic więcej nie wiem.
W naszym domu zapanowała nerwowa atmosfera. Czekaliśmy dzień, dwa, w końcu minął tydzień - i nic. Chłopak nie przyszedł. W końcu przestaliśmy go oczekiwać i zapomnieliśmy o rozmowie z sąsiadami.
Właśnie zaczął padać pierwszy śnieg. Gotowałam obiad i z radością obserwowałam przez kuchenne okno, jak Kasia z Tabim bawią się na podwórku. Najpierw psiak łapał w locie rzucane mu przez Kaśkę śniegowe kulki. Potem przyszła kolej na inną zabawę. Tabi czekał niecierpliwie, aż córeczka ulepi bałwana.
Kiedy turlała pierwszą śniegową kulę, piesek szczekał głośno i radośnie obiegał ją wokoło. Przy drugiej popiskiwał zniecierpliwiony. W końcu siadał i podrywał się na zmianę, pełen skumulowanej energii.
I dopiero, gdy bałwan był już gotowy, z oczami z węgielków i marchwiowym nosem, Tabi z desperacją zaczął wskakiwać mu na głowę i z niej zeskakiwać. Robił to tak długo, aż z dzieła Kaśki pozostały śniegowe okruchy. Dopiero wtedy uznał, że zabawa się zakończyła.
Ulubionym zajęciem Kaśki i psa stało się saneczkowanie. Na podwórku była spora górka. Wchodzili na nią oboje. Potem Tabi siadał z przodu sanek, Kaśka za nim, i tak zjeżdżali. Dopiero, gdy sanki traciły impet i jechały po płaskim terenie, psiak z nich zeskakiwał.
Nauczył się, że gdy mała odrabia lekcje, trzeba się zachowywać odpowiednio. Nie biegać, nie szczekać, nie przynosić w pyszczku piłeczki ani nie wskakiwać na kolana.
Za to wolno głośno szczekać i nawet groźnie warczeć, gdy słychać dzwonek do drzwi.
Ale wystarczyło, żeby przybysz przekroczył próg, a mógł zostać zalizany na śmierć.
W sobotę szykowaliśmy się do wyjazdu za miasto, gdy rozległ się dzwonek. Tabi rozszczekany pobiegł do przedpokoju, lecz gdy Kaśka otworzyła drzwi zamarł w bezruchu.
Było to dziwne. Zaniepokojona podeszłam do drzwi i zobaczyłam chłopca. Nieco starszego od Kaśki. Miał może z dziesięć lat.
Nagle Tabi jakby oszalał. Rzucił się w kierunku przybysza z przeraźliwym skomleniem. Chłopak w pierwszej chwili aż się cofnął. Zaraz jednak ukląkł i wziął psa w objęcia.
- To ty, Maks, naprawdę ty? W ogóle ciebie nie poznałem.
- Proszę pani - zwrócił się do mnie - czy ten piesek został znaleziony jesienią? Bo pani sąsiad mówił...
- Tak - odezwała się Kaśka cienkim głosikiem. - Ale on już ma dom. Tutaj! - wskazała w głąb mieszkania. I ma swoich ludzi, całą rodzinę - dodała i umilkła.
- Rozumiem - powiedział chłopiec i zwiesił głowę. Ale zaraz ją podniósł szybkim ruchem i dodał:
- Ja nie chcę tobie odbierać Maksa.
- To nie Maks, to jest Tabi! - wykrzyknęła Kaśka i rozpłakała się.

autor

szadunka

Napisany: 2022-10-26 Dodano: 2022-10-26 16:40:59

Ten wiersz przeczytano 1164 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie