Niebieski Kubek
Piliśmy kawę każdego dnia
dobrze nam było razem
i nie spłynęła choć jedna łza
w tym świecie pełnym marzeń
A jednak szczęście nie miało trwać
skończyły się marzenia
do kubka kawy nie mogę wlać
bo dziś już ciebie nie ma
Niebieski kubek pozostał mi
jedynie dziś po tobie
i tak mi wolno wciąż płyną dni
zaszyłam się w żałobie
Komentarze (12)
smutne slowa przytulam pozdrwawiam
Czuć smutek,
każdy przedmiot choćby niepozorny może mieć duże
znaczenie. Pozdrawiam :)
Kubki też mają swoja historię a historia to już
przeszłość
zawsze chętnie do usług. :)
Melancholia z powiewem smutku. Pozdrawiam :)
dziękuję Sławomirze za sugestię
co do wiersza i Wszystkim komentującym:)
To okropne tak siedzieć samemu rano przy kawie i
patrzyć się na pusty, niebieski kubek. Samotność
przygniata, dokucza. Podoba mi się Twój wiersz.
A co byś powiedziała, aby zamienić
„bo skoro ciebie nie ma”
na
„bo dziś już ciebie nie ma”?
Ale to jest Twój wiersz.
Pozdrawiam serdecznie. :)
Smutna melancholia, "zaszyłam się w żałobie" - to mówi
samo za siebie, pozdrawiam ciepło.
Nie wiem czy słusznie (bo losy par z obu wierszy
potoczyły się inaczej),
odbieram powyższy tekst jako pastisz wiersza Mari
Konopnickiej pt "Kubek"
Pozwolę sobie przytoczyć:
"Z jednego kubka ty i ja
Piliśmy onej chwili:
Lecz że nam w wodę padła łza,
Więc kubek my rozbili.
I poszli w świat, i poszli w dal,
Osobną każde drogą,
Ani nam szczątków onych żal,
Co zrosnąć się nie mogą...
Dziś, kiedy w skwary znojnych susz
Samotne kroki niosę,
Gwiazdy mi jasne z złotych kruż
Podają srebrną rosę.
Lecz wiem, że w żadnej z gwiezdnych czasz
Nie znajdzie się ochłoda,
Jaką miał prosty kubek nasz,
Gdzie były łzy - i woda."
Miłego wieczoru:)
Joanno to już wiem skąd ten rok nieobecności na Beju,
wyrazy współczucia i trzeba się podnieść, a poezja
zapewniam w tym pomoże, bo jest trwała.
Miłego wieczoru - powodzenia.
Bardzo ładny wiersz, tylko smutny... pozdrawiam ciepło
bez niego nawet kawa nie smakuje...