Niebieskooka

O Niebieskooka, me wieczne natchnienie
Co wzywasz me serce z czeluści otchłani
Oczu błękit bezkresny, głosu Twego brzmienie
Najsłodsza ma pieśni, co serce tak mami

Twój warkocz złocisty, przez wicher smagany
Niczym tchnienie Heliosa, co zachód zwiastuje
Ten błękit mistyczny, ten umiłowany
Błogie spojrzenie, co duszę czaruje

Tyś niczym Jutrzenka, płomienna, złocista
Lecz w błęktit odziana, jak w suknię jedwabną
Jak ogień płonąca lecz w pięknie swym czysta
Ja błądzę w miłości, uczucia nie słabną...

autor

Ralf Odinsblade

Napisany: 2005-04-20 Dodano: 2005-04-22 21:23:19

Ten wiersz przeczytano 1440 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie