Niebo obok

Vistuli

Przechadzał się wczoraj Pan Bóg po niebie,
A za czym to ja tak chodzę? - sam nie wiem.
Przecież już wszystko stworzone do joty!
Zwierzęta, rośliny, ludzie i koty.
À propos - z tymi to same kłopoty.
Jak wczoraj na przykład. Był taki motyw:
Myślę niedziela, na relaks się skuszę,
Chcę siadać na tron swój, a tam kłębuszek.
Patrzę się bliżej, a to koci duszek,
Ma śliczny pyszczek i bielutki brzuszek,
Lecz tylko się patrzy, zamiast się ruszyć.
Na Boga mówię, czy wiesz kim ja jestem?!
Czy wiesz czyj to tron i czyje królestwo?!
A ta niewzruszona patrzy się słodko,
(Po tym poznałem, że nie kot, a kotka),
Oczami sowy i wzrokiem wymownym,
Że bronić jest tego miejsca gotowa.
Jak dobrze - myślę - że nie mają mowy.
Najchętniej to bym je stworzył od nowa,
"Koty z pokorą" - odmiana domowa.
No ale już dobra. Było minęło.
Kot z charakterem to też moje dzieło.
Musiałem z nią w końcu zawrzeć umowę:
Że gdy jej pozwolę w "dół" podróżować,
Wtedy mnie puści! - A ja dałem słowo!
Więc zeszła mi z tronu kocia księżniczka,
Powolutku, z gracją, w białych buciczkach.
Skakała potem z obłoku na obłok,
Do nieba dla kotów. Tu w sumie, obok.
Tam gania motyle, czasem swój ogon,
Ma niebiańską włóczkę i mruczy błogo,
I już by jej tu zabraknąć nie mogło.
Lecz wiem, jak jej się raduje serduszko,
Gdy zlatuje "na dół", na snach - jak wróżka,
I bezszelestnie układa się w nóżkach,
Do swego łóżka, gdzie drzemie Bognuszka.

autor

b-Art Sztuka Klasy B

Napisany: 2023-11-26 Dodano: 2023-11-26 04:40:03

Ten wiersz przeczytano 619 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie