A niechby jeszcze

Wiatr zachichotał pod wiązami
i przekomarzał się z sikorą.
To pogwizdywał, to się skarżył,
jakby nie wiedział, co ma począć.

Jesień narzeka, że rzępoli,
a jej wciąż tęskno do szelestów.
Lepiej by w tany porwał promień,
naprawił wszystko to, co zepsuł.

Osuszył ochry i bursztyny,
klonowe śmigła w wir obrócił;
Rozdmuchał liście, by jesiennym,
ostatnim walcem cieszyć ludzi.

I niechby jeszcze ciepły dotyk
zostawił, zanim przyjdą chłody.
Tak, by obudzić wiersz na dobry
początek tego, co się rodzi.

autor

magda*

Napisany: 2016-10-14 Dodano: 2016-10-14 11:36:54

Ten wiersz przeczytano 1042 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie