Nienaganna melancholia

Zakrywam się kołderką z delikatnego różu,
to róż jest boskiego pochodzenia. To jego wola. Zdjęcie z krzyża.
Zamykam oczy, słodko leniwie. W tym błogim spokoju,
co go nie prześcignie nawet nicość. Trwanie w jednej kropli jabłkowego soku.
Ciemność, lecz nie mroczna. Delikatna barwa namiętnej nocy,
duszność niemalże pewności i świadomości. Nieogarniętej marnym umysłem miłości.
Zwiewna suknia Twa, muskane me lico.
Wiatr chłodzi ciało ciepłe, jak łzy za domem rodzinnym.
Stoisz obok, już nie wiem jak długo, już nie wiem, z której strony nieba zeszłaś z mieczem,
by każdy mój kolejny dzień był nienaganną melancholią. By przegnać potwory, zjadające mnie nieśpiesznie.
Nie pamiętam, w którym momencie troski Twej i mego urzeczenia,
wyrzekłaś się skrzydeł, by móc bez wyrzutu ucałować spragnionego. Łkającego za spełnieniem.
Nie wiem nawet, ile siły przywołałaś z wyższych światów, by udźwignąć klątwę Rebeliona.
Ale dziś tu jesteś! Jak strażnik powołania, jak kochanka nieokiełznanego. Jak najpiękniejsza. Oto żona.

autor

rebel

Napisany: 2009-07-16 Dodano: 2009-07-16 09:04:28

Ten wiersz przeczytano 411 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie