Nigdy więcej?

proza

W lipcową niedzielę wybrała się nad morze.
Nie dosyć, że w zatłoczonym autobusie stała
prawie na jednej nodze, to później z trudem
znalazła miejsce na strzeżonej plaży. Lekki
wschodni powiew wiatru nieco łagodził skutki
złotych promieni przypiekających odsłonięte
części ciała.
Mając ochotę na drzemkę, przymknęła powieki,
ale urok prysnął, kiedy plażowa piłka odbiła
się od jej głowy. Starsza pani słuchała Radia
Maryja, młoda kobieta nawoływała synka, który
próbował sam wejść do wody. Inna mama tuląc
do piersi, usypiała płaczące niemowlę.
Lodziarz wydzierał się w wniebogłosy,
namawiając plażowiczów do kupna lodów.
Nie wytrzymała: zerwawszy się na równe nogi,
biodra przepasała pareo, wcisnęła na głowę
ażurowy kapelusz. Spacerując po promenadzie,
długo na niej nie zabawiła. Zniechęciła ją
głośna muzyka dobiegająca z zainstalowanych
na słupach głośników.
W powrotnej drodze do domu przyrzekła sobie,
że nieprędko postawi stopy na plaży podczas
letniego sezonu. I tak też uczyniła: póki co
plażę zamieniła na las, nad morze powróci
z początkiem jesieni. Nie boi się chłodu.

autor

_wena_

Napisany: 2015-06-17 Dodano: 2015-06-17 20:10:19

Ten wiersz przeczytano 3773 razy

Oddanych głosów: 79

Rodzaj Monolog Klimat Ironiczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie