Z nikąd pomocy

Na schodach czarnej melancholii
Usiadła myśl niepoukładana.
Litością prosi by ją ktoś uwolnił,
A ciemna noc w niemocy usłana.

Niewiedzą promienie książyca się smucą,
Blaskiem nadziei gwiazdy migocą,
W myślach pragnienia się kłócą,
Oczywistością rozsądku nie złocą.

I płacze myśl, w swej melancholii samotna,
Nie umie rana doczekać w spokoju.
Obwiniając siebie, że ów los ją spotkał,
Cierpi w zadumie, nadziei i znoju.

autor

Edytka77

Dodano: 2007-04-24 10:23:47

Ten wiersz przeczytano 489 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie