No cóż....
Jak piasku ziarenka w sennej klepsydrze,
Spadają dni do tych minionych.
Z wariactwa objęć siebie chcę wydrzeć,
Bo jest mi żal chwil roztrwonionych.
To czas na szczerość bezczelną nawet,
Obdartą ze zwojów zbędnej bawełny.
Szczerość jak prawdy zimny kawałek,
Cierpkawy w smaku, ale potrzebny.
Niech los oszczędzi takiej podróży,
Trasą swej duszy ślepych uliczek.
Gdzie trędowata ci szczęście wróży,
W zamian o całus prosi w policzek.
Jak się nie rzucić w samotną przepaść,
Co się podszywa pod chęć wierności.
Nie mam wyboru, muszę się przyznać,
Do beznadziejnie chorej miłości.
autor
A. Ponurek
Dodano: 2008-08-24 16:46:05
Ten wiersz przeczytano 494 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
żal czasu na chorą beznadziejną miłość...ale czy
miłości to da sie wytlumaczyć? świetny wiersz..bardzo
mi sie podoba
bardzo mi sie podoba...dobrze sie czyta i ma naprawdę
madre słowa!dobre porównania!
miłośc bywa chora i beznadziejna...iwarto ją
zmienić...dobry wiersz.