Oczami niechcianej

Nadzieja... Ponoć umiera ostatnia. Ile takich dzieciaków czeka?

Rozczesałam moje potargane loki,
myłam ząbki o pięć minut dłużej,
nawet szyję wczoraj wyszorowałam
i nie spałam, żeby dziś nie zaspać.

Nie zjadłam śniadanka,
(trochę burczy mi w brzuszku).
Za to najlepsze mam miejsce...
na szaro-niebieskim parapecie.

Powtarzam szybko ile mam latek:
-już pięć i pół, proszę pani
Dodaję szybko ulubioną potrawę:
-zjem wszystko, naprawdę, proszę pana
Na koniec nucę angielską piosenkę...
To niespodzianka.

O!
Już idą.
To najpiękniejsza pani na calutkim świecie,
uśmiech ma dłuższy od moich korali.
A pan ma wesołe wąsy, które się trzęsą
i jeszcze iskierki mu w oczach skaczą!

Uśmiecham się najmocniej jak umiem,
aż uszy trochę zaczęły mnie boleć.
Powitać ją ,,ciociu" czy lepiej ,,mamo"?

Ale oni...
z obojętnością przeszli nie patrząc na mnie,
ze sztucznym uśmiechem poszukują kogoś kto zapełni im rzekomą pustkę.
Z jedynym lizakiem podchodzą do złotowłosej Oli.

Wybrali już.

Ola umie też liczyć do czternastu. Ja tylko do ośmiu.

Tylko znakomity obserwator zobaczyłby w kącie pokoju
skulone maleńkie dziecko.
Zacisnęła bardzo mocno oczy,
coś tam jeszcze szepcze pod nosem.
Po policzku spływa jej jedna, samotna łza,
wytarta zaraz chusteczką rozczarowania.

autor

Nikala18

Napisany: 2013-07-03 Dodano: 2013-07-03 16:31:24

Ten wiersz przeczytano 1759 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie