Oda do Nadziei

Klimat powiedziałabym raczej, że podniosły i patetyczny, ale taki miał być, bo wiersz pisany był zgodnie z wymogami warsztatów poetyckich ;)

Czarne wstęgi oplatają,
więżą umysł, w pętach ciało…

Nadziejo! Przybądź z orszakiem,
w którym wesele i radość gości,
a jasnością nabrzmiałe zorze
zduszą mroku panowanie.
Przybądź nocą rozedrganą,
kiedy sępy rwą na strzępy
moją somę, moją psyche.

Nadziejo! Tyś jak z kwiecia utkana
misterna koronka, co ciało przyozdabia
niby pannę młodą, dodając jej wdzięku,
radosnego piękna, czyniąc, że się czuje
wszechświata królową.

Nadziejo nasza! Klejnocie żywiczy,
coś niejedno istnienie ocaliła od zguby,
gdy podając rękę, rzucając kotwicę,
do portu szczęśliwości sprowadziłaś człeka.
Ty wzbogacasz w radosne, uśmiechnięte krwinki
krwioobieg żywota, nagle wyblakłego
i każesz, by mieczem siły, co w dłoń jego wkładasz,
pokonał w walce wroga, który nań nastawa.

O, Siostro Wiary i Siostro Miłości!
Pozostań także ze mną po krańce oddechu,
daj moc, by odpędzić tę zmorę Niepewność
i Strach, co pożera stopniowo od wewnątrz.

Więc, Nadziejo, przesiąkaj przez twardą skorupę,
by użyźnić jałowe, bez marzeń ugory
i zasiać ziarno, z którego wyrośnie
nowy pęd zieloności,
wigorem szalony.

autor

fatamorgana7

Napisany: 2021-10-18 Dodano: 2021-10-18 13:05:34

Ten wiersz przeczytano 2622 razy

Oddanych głosów: 44

Rodzaj Oda Klimat Refleksyjny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie