Oddech

Oddycham.
Kolejny wagon z czystym powietrzem
wjechał na bocznicę tuż przy delikatnych oskrzelach.
Niewidzialni robole za chwilę rozniosą go
do każdej, najmniejszej nawet komórki.
Niby to takie proste i zwyczajne,
a jednak bez tej przezroczystej nitki
dającej mi siłę trwania raczej by mnie tu nie było.
Dziwne.
Od czegoś, czego nawet usilnie patrząc
nie potrafię dostrzec uparcie istnieję.
Oddycham.
To wszystko dzieje się ponad mną.
Oddycham i już.
Istne perpetuum mobile,
które czy chcesz czy nie chcesz zawzięcie produkuje co2. Jakże trudno przychodzi cieszyć się czymś co jest takie zwyczajne.
Tak jak życie, rodziców, albo zdrowie.
Dopiero doceniamy to wszystko gdy w magazynie stwierdzamy manko.
Oddycham.
Nie jem, nie piję. Nie płaczę
i nawet przestałem się uśmiechać, jednak dalej oddycham.
Ostatnio choć to niespotykanie podejrzane przestałem politykować, lecz wciąż oddycham.
Może nawet spokojniej i pełną piersią.
Pewnie ktoś długo nad tym myślał, że dał nam usta i nos.
Gdyby nie to mógłbym się udusić całując ciebie.
Śmieszna byłaby klepsydra. „Zmarł śmiercią tragiczną podczas pocałunku”.
Ale właściwie czemu nie. Umrzeć kiedyś każdy musi, a w takich atrakcyjnych okolicznościach to istny rarytas.

Zdaje się że, w końcu znalazłam sposób na to uporczywe oddychanie.
Covd, to zdaje się zdecydowane antidotum.

Byle tylko nie podłączyli mnie do respiratora.


Bo wtedy znowu zacznę oddychać.

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2022-02-10 Dodano: 2022-02-10 10:39:01

Ten wiersz przeczytano 815 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie