Ognisko (zgubienie siebie)

Za płotem za lasem zgubiłem siebie
odpocząłem od siebie
Mnie tu nie ma i straszę w biurze
ludzi ze snu

Dzień wcześniej rozpalałem ognisko
i zrozumiałem że ogień pochłania
i że sam mógłbym się dołączyć na ołtarz, czy kupę staroci,
czy podpalić cały świat
że nasze ciała i dusze chcą się przyłączyć stale do czegoś

Wcześniej za poprzednim pobytem nadprzestrzeń pomiędzy sercem
a próżnią poczułem w duszy
i głody śmierci, chęć znalezienia się w szkatułkach żywiołów
Stąd wczoraj w nocy
byłem samochodem z nią nad wodą jeziora
szliśmy wałami, schodami, korytarzami
ale wody porywały samochody
ta ona była szczupłą brunetką, chciałem ją pocałować
może i to zrobiłem

To musiała być lisiczka
bo wczoraj wieczorem Beata widziała
że pod to ognisko podchodzą lisy
by porwać mnie i Stasia

Coś zgubiliśmy, zostało porwane przez wodę
dotarliśmy spowrotem do biur
i straszyłem ludzi ze snu
Ona chyba też była już inna
porwana, światła w pokojach nagle gasły
i wszyscy się bali, a my wtedy krzyczeliśmy
„Mnie tu nie ma“
Nic wielkiego nie robiąc ponad to
A tylko „Mnie tu nie ma“
Chyba było w tym zerwanie z dotychczasowym życiem
Chwała i szaleństwo Wzrok zaćmiony Otwarty na Ogrom
Rzek grobli jezior korytarzy schodów i pocałunków

Na tych cyplach morskich, w jaskiniach
Zostały porwane nasze prześcieradła
Oczy zaszły bielmem posągów

I pędzą z rękami przed siebie

autor

Senograsta

Napisany: 2023-08-11 Dodano: 2023-08-11 08:12:41

Ten wiersz przeczytano 753 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Monolog Klimat Rozmarzony Tematyka Samotność Okazje Wielkanoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie