Otucha

Wyjmę parasol nim deszcz narzekań,
zacznie przesiąkać przez skórę.
Uśmiechem losu trud ponawlekam,
będąc radości konturem.

Uszyję spokój ze skrawków wspomnień,
gdy sztormem zabrzmi aorta.
Astralna podróż od siebie do mnie
przez wszystkie skale Beauforta.

Małą łyżeczką spróbuje czasu,
bez nabierania garściami.
On wciąż uwalnia nam Barabaszów
do prozaicznych przystani.

Nakarmię lęki chlebem powszednim.
Normalność oczom przywrócę.
Zapiszę czynem swój modlitewnik.
Topos przyjmując jak uczeń.

autor

ikcesok

Napisany: 2021-04-30 Dodano: 2021-04-30 13:31:01

Ten wiersz przeczytano 2763 razy

Oddanych głosów: 42

Rodzaj Sylabiczny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie