PARĘ CENTYMETRÓW NAD ZIEMIĄ

wtedy kwitło sitowie grążele złociste
zwilżone ich liście zabielały grzybienie
wizja wygrzewała zapach dla jaskini ciała
Bach w kantacie przysuwał cień błogi
jak zegar słoneczny
niedziele lubiłam zawsze rano
matowy dźwięk organów intonował
kompozycję w nawie mrocznej
stłumiona wyciszenie podnosiła do granic
świat zagłuszany dźwiękiem trąbki i kakofonii
oddychał gubił narosłe problemy

zasypianie umysłu w cierpieniu
to upiory realne wciąż uzupełniane
człowiek to światło żywe nienasycone
spieszą się wtedy uczucia w naturze
rozkwitają w zachwycie modre bukiety
gdy szklą się oczy w dawnych ścieżkach
to fascynacja odprysk sięga po znajome
dobre oddechy chodzenie
kilka centymetrów nad ziemią
jak zakochanie się nieprzytomne

tego nie wolno przegapić
czas konfrontacji droga znaków
przejrzystość

żegnamy się po to aby się spotkać
/UŁ/

VilleVikernes:) Jesteś dociekliwym Czytelnikiem. Wyjaśniam. To jakby zapełnianie luki, inaczej nowy potencjał między odczutym a logicznym. Dźwięk trąbki harmonijny a kakofonia - odgłosy, jakby sterowane, przenikające z rzeczywistości a jednak zniekształcone.Zderzenie tonów tworzy klimat i nie tylko.Dziękuję:)

W 2009 roku czytany był wiersz przez Czytelników:), których obecnie nie ma albo nie piszą często a to wielka strata dla portalu i których opinię cenię na równi z komentarzami Waszymi:) z 2010 roku. Cieszy mnie różnorodność odczuć i też uwagi Dziękuję Wszystkim:)

napisany Łódź,10 maj 2009 ula2ula

autor

ula2ula

Dodano: 2010-08-27 04:08:46

Ten wiersz przeczytano 1209 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Wolny Klimat Radosny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie