patosfera

urodzony w koszu z wikliny
na pogniecionych kartkach papieru
uroczo wylania się pustkowie
pielęgnowane jak niechciane dziecko
stąd do ostatniego przystanku
ciągnie się widok znany z dzieciństwa
chora wyobraźnia zna dalszy ciąg tej inwokacji
kołyszące słowo
wypowiedziane przy okazji
dyskretnego zwierzenia
potajemne odwrócenie
od codziennego wysiłku
pod osłoną z amarantowych marzeń

to tylko chwila zadłużona w banku złudzeń i przyjemności
wypłakane losy wędrującego oka
niezdolnego do patrzenia
przecież tej zimy zamarzły nawet łzy
jak winogrona głaskane przez leniwego ogrodnika
w zagajniku nieposłuszeństwa

autor

Bielan

Dodano: 2006-10-30 12:16:34

Ten wiersz przeczytano 656 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie