Pewnego letniego dnia ...

Był piękny dzień,
Nieśmiałe słońce wdrapywało się po błękitnym niebie,
Ptaki pięknie śpiewały, kot przeciągnął się,
Usiadł na murku i przyglądał się przechodniom…
Szła ulicą, ubrana w letnią sukienkę,
Z uśmiechem na ustach i radością w sercu,
Bo szła do Ciebie.

W jednej chwili,
Dwóch chłopaków wciągnęło ją do ciemnej bramy,
Krzyczała, błagała o pomoc,
Lecz nikt jej nie usłyszał,
A może nie chciał słyszeć?
Gwałcili ją, jeden za drugim,
I mówili „Dziwko, chcesz tego, mów, że tego chcesz”
„Ty suko je****”
Szarpali jej ciało, bili, cieli gładką skórę,
A kiedy skończyli odeszli zadowoleni…

Leżała skulona,
Milczeniem otulona,
Po drobnej twarzyczce,
Łzy z brudem i krwią się mieszały,
Nie wiedziała gdzie iść, co robić,
Sił nie miała, ale żyć chciała,
Dla Ciebie, ale czy Ty taką byś ją chciał?
Minęła godzina, druga, trzecia,
Wstała i pobiegła do Ciebie,
Bo właśnie teraz Ciebie potrzebowała.

Ludzie ją z daleka mijali,
Bo biegła w poszarpanej sukience,
Była brudna i zapłakana,
Ludzie się boją skrzywdzonych ludzi,
Nigdy nie wiedzą, co wtedy zrobić.

Zadzwoniła domofonem,
Lecz tylko cisza jej odpowiedziała.
Usiadła na ławce, w myślach pogrążona,
I czekała na Ciebie.
W końcu usłyszała twój głos,
Odwróciła głowę i zobaczyła…
Przytulałeś inną dziewczynę,
Całowałeś inne usta,
Gładziłeś inny policzek.

Odwróciłeś wzrok,
I zobaczyłeś ją,
Siedziała na ławce, w poszarpanej sukience?
Podbiegłeś do niej, strach ścisnął ci gardło,
A ona zapytała tylko, czemu wcześniej tego nie powiedziałeś,
Że jest ktoś inny?
Wstała i zaczęła uciekać,
Przed Tobą, przed sobą, przed światem, przed wspomnieniem,
Tego, co się wydarzyło w tej ciemnej bramie.

Usłyszałeś pisk opon i straszny huk.
Gdy dobiegłeś, leżała na czarnej jezdni.
Konała na twoich rękach,
Zanim Bóg zabrał ją do siebie,
Patrząc Ci w oczy,
Powiedziała, że kocha tylko Ciebie.
Mimo wszystko.

Choć minęło tyle czasu,
Nadal masz wyrzuty sumienia,
Byłeś z inną, kiedy krzywdzili twoją miłość,
A potem, gdy po wszystkim, przyszła do Ciebie,
Ty wbiłeś nóż w serce.

A ona w niebie Aniołem jest,
Tobą się opiekuje,
Kiedy śpisz, leży obok,
Gładzi cię po włosach,
W czoło całuje,
Ociera twoje łzy,
Za każdym razem wytąca żyletki z ręki,
Trzyma za rękaw, kiedy chcesz skoczyć,
Zostawiła krótki liścik na stole,
„Kochanie, nie prowokuj śmierci”

Tym, którym śmierć miłość odebrała...

autor

zoe

Napisany: 2004-01-11 Dodano: 2005-01-12 10:04:21

Ten wiersz przeczytano 682 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie