W Piszu na ławeczce

Radosne przywitanie.

Był lipiec.W powietrzu czuć kwiecia zapachy. Miododajne pszczoły oblegały lipy.
Pyłek się unosił aż pod piskie dachy.
Ludziom się udzielał nastrój znakomity.

Dziesięć lat, to bardzo długo tu nie byłam.
Pisz, kochane miasto, tak pełne uroku.
Odwiedzę rodzinę, zawsze o tym śniłam.
Chcę zobaczyć ratusz, przyśpieszyłam kroku.

Wśród różanych kwiatów na ławce siedziało
siedmiu starszych panów, zajęci rozmową.
- Czy mogę się przysiąść? Pytałam nieśmiało.
Każdy się podnosił, gdy witali "nową".

Zaczęła się pora pytań, opowiadań.
- Pani z Ameryki, jak tam ludzie żyją?
Opowiadam im o doli ludzkich zmagań,
Słuchając tej gadki, aż kręcili głową.

- Przyjdź pani tu jutro - zapraszali mile.
Pogadamy sobie jest nas tutaj wielu.
Przyjemnie się spędza z panią takie chwile.
Ja przyniosę piwko na prawdziwym chmielu.

Uszanujmy kraj swój drodzy przyjaciele,
bo szczęścia nie znajdziesz nawet za granicą.
Możesz coś zarobić, często stracić wiele.
Rozłąki, tęsknoty nikt ci nie policzy.

Dał mi Bóg przepustkę do mojego kraju,
a do tej podróży zdrowia odrobinę,
żeby własną ręką dotknąć tego raju.
Pozdrowić kraj, uściskać swoją rodzinę.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2020-03-28 Dodano: 2020-03-28 01:35:59

Ten wiersz przeczytano 1218 razy

Oddanych głosów: 48

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie