Pomnik

Krocząc ścieżką życia swego
Mijając skrzyżowań tysiące
Napotkałem dnia pewnego
Miejsce zieleń skupiające

Wszedłem bramą z żywopłotu
Wiedziony bujnych drzew szumem
By po chwili bez kłopotu
Zjednać się z ich żywym tłumem

Dziennie lepiej poznawałem
To zielone parku spektrum
Coraz głębiej w nim istniałem
Aż znalazłem jego centrum

Napotkałem tam esencje
Tego zbioru roślinności
Uzyskałem te gwarancje
Czekających chwil radości

Odtąd tam spędzałem chwile
Rozmowami przepełnione
Żałując że swą drogą tyle
Szedłem w inna niż ta stronę

Słyszałem tę ów rzekę słów
Tylko ku mnie skierowanych
Widziałem gesty jak ze snów
Do tej pory mi nie znanych

Księżyc z Słońcem się mijały
W czasie rozmów długich naszych
Wspomnień tło mych wypełniały
Dając rangę im tych słodszych

(.)

Nagle burza się zerwała
Deszczu ściana mnie okryła
I choć burza krótko trwała
Woda deszczu mnie zbudziła

I zmoknięty tak siedziałem
Otoczony tym gaikiem
W chwili szoku nagle wstałem
Jestem oto przed pomnikiem

Przed pomnikiem który mówi
To co myśl ma jemu każe
Który myślą się ożywi
W sposób jaki mu myśl wskaże

I wyszedłem z tego centrum
I wyszedłem z parku tego
Pełen wstydu, żalu, zadum
Krocząc ścieżką życia swego.

autor

Grzechu88

Napisany: 2012-08-22 Dodano: 2012-08-22 21:12:11

Ten wiersz przeczytano 613 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie