Popiół i Diament
Popioły już ostygły,demony odeszły.
W prastarej księdze złuszczone
stronice chłodne majaczą.
W rozkładzie swoim imperium ukazując ogień
,blask życia dawno obumarły.
A my- wulkany,demony sakralne
co zatracamy się i siejemy zamęt
na dnie popiołu zagrzebany diament
za jakiś czas złożymy na dnie.
Jesteśmy historią ,niczym więcej
która nieprzerwanie trwa ,bez początku
bez końca który jest wszytskim.
autor
sylvie
Dodano: 2013-11-30 00:08:00
Ten wiersz przeczytano 639 razy
Oddanych głosów: 1
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (1)
Częsta diament uczuć w popiół się zamienia, wybuchając
wulkanem miłości,i przygasa gdy ona odchodzi , ciekawa
forma wiersza, pozdrawiam cieplutko.