Posąg

Jestem rzeźbą spermy i nadziei
Wielkim złotym posągiem
Trzymanym w rękach matki
Ona broniła by nic nie umknęło
Czas chciał by się narodziło
Dziecko omywane łzami nadziei
Z oczami zabrudzonymi gwiezdnym pyłem
Leżało w łóżeczku z puchu i świetlistych wróżb
Cała wiara w niej się zawarła
Teraz powoli wróżby się spełniają
Posąg staje się silną kobietą
Udźwignie ciężar przeszłości
Na ramionach będzie nieść zwiędłe ciała
Bo jest niezłomna
Nadzieja ją zrodziła i z nadzieją w sercu umrze

autor

HUZAROVA

Napisany: 2016-02-01 Dodano: 2016-02-01 00:01:41

Ten wiersz przeczytano 912 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie