POTEM, albo pomoc publiczna –...

Paulina zachęcała: Kasa Smak Ride’a jest jedynym siedzącym stanowiskiem. Da więc radę. Ale czy nie boi się kasy, finansowej odpowiedzialności i klientów (sorry: gości! Gości restauracji!), którzy potrafią nieźle dokopać, gdy strzelają focha.. .?
Jak się bać? Całe życie zjadała zęby na obsłudze. A kasa? Pikuś!
Niepełnosprawność gwarantowała jej półgodzinną przerwę, więc spokojnie zażyje przeciwbólowe i poradzi. Nie takie wyzwania brała na klatę i dawała radę. Praca 5 dni w tygodniu - po 8 godzin, 2 dni odpoczynku, bez godzin nocnych i na poziomie zero, czyli bez musu włażenia na drabiny w magazynach, podesty itp... Bez dźwigania.
I co z tego, że lekarka medycyny pracy nie chciała podpisać stanowiska? Twierdziła: „nie da pani rady!”. Po przekonującej perswazji podpisała. Potem inspektorka – też: „Nie dasz rady....”
Niepełnosprawność to cały etat, kolejny okres składkowy potrzebny w razie konieczności przejścia na rentę, w przypadku, gdyby utraciła całkowicie zdolność do pracy. Pewnie, że poradzi.
Dwa pierwsze dni – szkolenie. Uśmiechy menagerów i wrogie zerkania pracownic, które zaczynały od mopa, zmywania, garnierowania. A tu nowa, od razu na kasę?!
Skąd miały wiedzieć, że ten zaszczyt zawdzięcza dofinansowaniom z PFRON?
Trzeci dzień. Postawili już na osiem godzin na kasę. Bez nadzoru. Na głęboką wodę, bez obeznania z panelem. Chwalili i poklepywali. I kazali w międzyczasie myć tacki – coraz prędzej. Szefowa pouczała: „Na początek, licząc do pięciu – trzy ruchy ręką po stronie wierzchniej, dwa po spodzie tacy. Potem, licząc do trzech.”
Najbardziej bolało podczas wychylania się przez małe okienko w kierunku ręki gościa, który zatrzymywał się w znacznej odległości. Dosięgała, ale rozciąganie mięśni wywoływało ostry ból karku i prawego ramienia. Połykała leki w przerwie. Myła tace, biegła do okna, bo podjeżdżał samochód, inkasowała, wracała do tac. Krzesełko w kasie przeszkadzało – ciasno, więc plątało się pod nogami.
W słuchawkach wybrzmiewały składane zamówienia i krótkie polecenia: „popraw zamówienie, bo gość chce coś jeszcze, przyjmij zamówienie bo przejechał...” Rzucała tace i mokrymi rękami przyjmowała pieniądze, zmieniała zamówienia, szukała na panelu odpowiednich pozycji, czasami była zmuszona prosić o pomoc, gdy nie znajdowała tych właściwych. Już trzeciego dnia stanowcze poganiania, irytacja, dlaczego tak powoli. Jedenaście sekund na obsługę gościa, na operację kasową. Tace -szybciej, bo wycieczka i brakuje. „Szybciej, szybciej, bo...!”
„Bo” nurtowało – nigdy niedokończone, nigdy nie doprecyzowane.
Miejsce na kamerę w kasie świeciło pustką. Kamery były właściwie wszędzie, ale w kasie nie było. ..
Wpadali z kartonami i pojemnikami: „Układaj cukier, układaj ketchup, składaj domki...!” Po chwili: „myj tacki, czemu nie myjesz?!” Odruchopwo zatrzaskiwała szufladę kasy w jej obronie, gdy za plecami trzaskały drzwi cassroom’u. Szlag...! Szybko wołać menagera, bo nie wydała gościowi! Znowu menagerski wrzask, albo wściekłe: O Jezu! Szybki ruch kartą, otwarcie szuflady i foch, że opóźnia pracę.
Histeryczne myśli: ”Nie da rady...” Pieprznie drzwiami i pójdzie precz, byle dalej! Byle prędzej!
Potem do tac, ketchupów i domków dołożyli mycie sprzętów ze śniadań. Inkasuje, pędem do tac, do zlewu, do domków... Grafik straszył dziewięcioma dniami pracy non-stop. Nie da rady, ku...! Nie da rady!!! Tabletki i domki, inkasowanie, tace... Niedziela – zapier...! Przez cztery godziny kilkuset gości do odprawienia od okna z paragonami, resztą..., tace, cukry, zmywanie... Rozwrzeszczana Alina i uszczypliwa Ewka, której miała ochotę dać w zęby, żeby choć na chwilę przestała dogryzać przez te cholerne słuchawki.
W końcu spięcie z Aliną: „Chyba porozmawiam o tobie z szefową!!!” Odpowiedź przez zęby - cicha i stanowcza: „Porozmawiaj...! Porozmawiaj...!” Zaskoczenie w oczach menagerki i błysk zaniepokojenia. W przerwie podczas zliczania stanu pieniędzy chciała jej wmówić manko – siedemdziesiąt zł. „Alina, sprawdzaj – w kasie gra. Co do grosza. Odjęłaś błędną kwotę z dyspensera. Sprawdzamy.” Kasa grała. Alina straciła rezon, szczególnie w momencie, gdy usłyszała: „Obiecuję ci, że nie pozwolę ... Obiecuję!” Menagerka odpuściła, przeobrażając się w przyjaznego, życzliwego duszka. Już wiedziała...
Odliczała kolejne dni. Nareszcie wolne! Za nią Dziewięć dni tyrania, łajania i postawienia kilku popędliwych menagerek do pionu, czyli do postawy odbiegającej od pojęcia „mobbing”. Dowiedziały się, że nowa nie da sobie dmuchać w kaszę. Kierowniczka spoglądała z dozą czegoś w rodzaju zdziwienia i niepewności jaką winna przyjąć postawę. Też już chyba wiedziała.
Dowiedzieli się też, że nowa mówi po angielsku. Kierowali obcojęzycznych gości od okna zamówień do jej stanowiska. Nie wiedzieli co z nimi zrobić. Nowa wiedziała. Niedobrze. Nie można było zbesztać.
Pojawiło się kilka przyjaznych duchów – dotąd cichych. Jeden duszek płakał, gdy menagerka ze stoickim spokojem rzuciła odwracając się plecami: „Bez czarnych butów nie wejdziesz do pracy. Takie są standardy. Twoje wyrzucone, bo wbrew regułom zostawiłaś je w szatni.” Nowa dała jej swoje – te nierobocze – akurat czarne i we właściwym rozmiarze. Nie będzie więc nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy. Menagerka zła.
Inny duszek wyszedł ze łzami w oczach do obsługi gości w jednym (regulaminowo czarnym) bucie. Drugi but „zgubił” w trakcie pracy podeszwę. Kazali więc zafoliować na nodze wspomniany but z oderwaną podeszwą. W „scalonym” spożywczą folią, musiał duszek kontynuować pracę. Koleżanki rzucały rozbawione: „Ciekawe co ludzie na to?” Nowa syknęła: „Nooooo, jeśli trafi się człowiek, to zdejmie własne buty i podaruje...” Odesłali duszka do domu, aby odzyskał godność, bo właśnie awansował na menagera, a menager musi mieć godność.
Wciąż zerkała na miejsce na kamerkę w kasie. Co, jeśli wyjdzie myć tace, a jakiś gość włoży rękę przez niezabezpieczone okienko? Co jeśli włoży przez okienko straszak, albo...?! Co z jej podpisaną finansową odpowiedzialnością? Wiedziała, na pewno: nigdy nie dowiedzie, że zmuszano ją do pozostawiania kasy bez opieki, do wykonywania czynności, których nie ma prawa wykonywać kasjer, że to ją mogą potem obarczyć winą za niedopełnienie obowiązku trwania na stanowisku, za narażenie firmowych pieniędzy... Wiedziała... Bez nagrań z kamery nie udowodni.
Póki co, jakoś leci, póki co... pracuje. Póki co ma wolne. Potem...

autor

grusz-ela

Napisany: 2015-12-01 Dodano: 2015-12-01 16:12:04

Ten wiersz przeczytano 1238 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie