Pozwalam sobie żyć...

Pozwalam sobie zyć...
Nad tym czasami jednak juz nie panuje.
w myślach umarłam tysiackroć,
fizyznie umrzec juz nie moge.

Anioły-dobre:
Trzymaja mnie łańcuchem stalowym przy ziemi.
Odleciec mi nie pozwolą
Chociaz skrzydła swoje odstapiły.
Jedyne co moge to uniesc sie czasami
Ponad to, co widze,
ponad szara egzystencje.

I dokąd,
Dokąd!!
Wołają co sił w ich krysztalem wysadzanych płucach,
Gdy sie zapomne...

Drzewa,
Jakie wy wysokie!
Kwiaty,
Jakie wy kolorowe!
Ksieżycu,
Jaki ty jasny!

Ale... Gdzie wasz stworzyciel?
Skąd tyle radosci gdy was oglądam?
Skąd te kolory, delikatnosc, blask?
Czy nie od Niego?

Wiec dziwnym jest, że chce isc tam gdzie Źródło?
Tam gdzie początek?

autor

rose of pain

Dodano: 2007-03-08 17:04:37

Ten wiersz przeczytano 587 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie