Pracownia fotografa

Pracownia fotografa - przestrzeń przepełniona czarnością i lubością fotografa do tego miejsca. Wyzwala się we mnie energia, łechta mnie "kobiecość", do tej pory nieznana, skrywana głęboko.
Łaskoczenie w brzuchu popycha mnie do przodu, do działania, poznawania tego miejsca. Mój wzrok chłonie każdą belkę w podłodze, dachówkę, postać fotografa, tajemniczy aparat. Czuję się pewna siebie i pobudzona do tego stopnia, że postanawiam zrobić sobie zdjęcie. Raz dwa...zawieszony ruch w powietrzu...trzy. Postać jak z wosku, nieruchoma. Oddech staje sie szybszy i gwałtowniejszy aż z gardła wydobywa się krzyk!a ciało kuli się w bólu. Coś wychodzi ze mnie, coś co było zakopane głęboko w nieswiadomości. Powoli odkrywam się centymetr po centymetrze, staję cała oko w oko z aparatem, rozwalona na pół. Czerń przesłania mi wszystko, chcę zrzucić z siebie ten balast, ale nie potrafię go od siebie oderwać! W końcu spływa wraz z kroplami potu. Odrzuca mnie w głąb. Chowam się, zdejmuję maskę by móc na nowo zatańczyć.
Dziwne miejsce z dziwnymi rzeczami, wśród tych rzczy są skrzynie wypełnione zdjęciami...moimi i jakiejś kobiety bardzo podobnej do mnie...ale właściwie, która to ja? Ręce zaczynają się pocić, czuję suchość w ustach, starch miesza się z ciekawością. Drzwi. "Coś" każe mi zajrzeć za nie. Z jednej strony nie chcę tego robić, z drugiej nogi same mnie prowadzą, a ręka musi dotknąć i nacisnąć klamkę. Pierwsza chwila po otwarciu to strach i bliżej nieopisany ból, natychmiast je zamykam. Słodko gorzki smak strachu wkrada się w moje usta, karmi je, syci. Powoli wnika do wnetrza organizmu, rozpuszcza się...ciało chłonie nową porcję energii i używa ją przy oddechu, nowym kroku, który stawiam w kierunku nieznanej kobiety...patrzę jej...w moje oczy...oddech staje się krótki i płytki, chciałabym coś powiedzieć, ale nie wiem co. To moja głowa i piersi i nogi!
"Dziwna dziura" w podłodze "łaknie" tego by się nią zainteresować, a obraz, który w sobie skywa pozwala się "podglądać". Moim oczom ukazuje się szwalnia. Miejsce fizyczności i ciężkiej pracy. Kieszeń sukienki skrywa czerwoność a moja ręka tę czerwoność uwalnia. Cieszę nią wzrok przez chwilę po czym uwalniam ją. A ona spada w dół i rozbryzguje się jak krew na ścianie.
Taka jestem? Taka będę? Lepiej będzie jeśli wrócę w bezpieczne miejsce na dół, tam skąd przyszłam. Zamykam drzwi. Odchodzę. Ale powrócę.

autor

wariatka

Dodano: 2006-09-22 11:17:17

Ten wiersz przeczytano 811 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie