prawdziwa historia bitwy pod...

Nie wierzcie uparcie słowom z ksiąg historii,
albowiem historia niczym wspomnień zbiornik
z różnych źródeł czerpie - legendy, bajania.
A prawda, ta naga, zmusza włos do wstania.
Czy mi uwierzycie? To całkiem realne,
gdy poznacie prawdę bitwy pod Grunwaldem.

Był czternasty lipca, przeddzień sławnej bitwy.
Oba wojska z obaw miast zmawiać modlitwy,
na czele z Jagiełłą i von Jungingenem,
pili młode wino pomieszane z chmielem.

A wiadomo przecie, że mieszanie szkodzi,
więc gdy piętnastego jęło słonko wschodzić,
żaden z dzielnych wojów nie miał sił na walkę.
Zwłaszcza, że niektórzy smalili gorzałkę.

Obydwaj wodzowie bez zbędnych mecyji,
widząc spite wojska szybko uradzili,
że do walki stanie jeden - najdzielniejszy.
Da wygraną państwu jeśli bój zwycięży.

Urlich wnet wystawił ogromnego woja,
na którym złowrogo lśniła czarna zbroja.
Jego koń okuty, jak smoczysko wielki.
Samym już wyglądem wzbudzał strach i lęki.

Władysław gdy ujrzał siłę przeciwnika,
krzyknął jeno gorzko – dawać ochotnika!
Po czym kilku wojów, jakby mieczem ścięło,
gdy z rozpaczą w oczach patrzył nań Jagiełło.
Lecz nie wiem czy króla spojrzeniem rażeni,
czy może gorzałką nadto upojeni,
bo słyszałem tylko jęki kaca zewsząd
i frywolny chichot upojonych dziewcząt.

Nagle spod młodziutkiej, dziewki prawie nagiej,
wygrzebał się rycerz. Trochę jakby magiel
wydusił zeń soki. Chudy, mały, stary,
wysuszona skóra, a z mięśni suchary.

- Ja pójdę – rzekł – Panie. Taka moja wola.
Pójdę i zabiję Krzyżaka potwora.
O kulawej nodze stanął tuż przed królem,
jeszcze ciut pijany, trzęsący dziadulek.

Cóż miał począć Władek, machnął tylko ręką.
-Czeka nas porażka – westchnął cichuteńko.
Pomogli dziadkowi włożyć ciężką zbroję,
na konia wsadziło z trudem chłopa troje.
Ledwie mógł utrzymać pion i miecz ogromny.
Wszyscy przeczuwali koniec nieuchronny.
Stanęli do bitwy, Krzyżak już naciera…
Polacy zaś nie chcąc stracić przyjaciela,
krzyczeli do dziadka, choć był już w pół drogi –
Ej dziaaadek! Dziadunioooo! W nogi, w nogi, w nogi!

Kocioł powstał straszny, wzbił się tuman kurzu.
Dopadł Krzyżak dziadka na bitewnym wzgórzu.
Wraz z kurzem powoli malała i wiara,
i nadzieja w oczach Polaków topniała.

Opadły emocje wraz z kurzem bitewnym
a tam dziadek krzyczy idąc krokiem pewnym…
-Dziękuj im Krzyżaku, że w nogi błagali,
bo bym łeb odrąbał, choć zakuty w stali!

Wrzawa się podniosła między Krzyżakami,
wtem wyskoczył Urlich z nagimi mieczami.
Nie zdzierżył porażki i umowę zerwał,
zaślepiony zemstą i tak wojnę przegrał.

autor

krzepkaDulcynea

Napisany: 2013-06-04 Dodano: 2013-06-04 11:07:15

Ten wiersz przeczytano 2023 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie