Przeznaczenie

Śmierć kosę ostrzy drżyjcie ludziska
Złowieszczym ślepiem raz po raz błyska
Już rusza na łowy żądna ofiary
Nikt bezpieczny nie jest, ni młody ni stary
I nikt się nie wykupi, wyrok wydany.
Śmierć krąży nad światem, koniec komuś pisany.

Raz jest cicha, spokojna, niemal dobrotliwa,
Gdy bezszelestnie nocą na ofiarę spływa
Odcinając nić życia precyzyjnym ruchem.
I już ziemska powłoka rozstaje się z duchem.
Lekki błysk światła, ciche westchnienie
I życie cielesne zostaje wspomnieniem.

Bywa powolna, rzekłbyś ślamazara,
Wówczas tygodniami kona jej ofiara
Już na wpół zmarła, jeszcze na wpół żywa,
Pomiędzy światami w drętwocie przebywa.
A Śmierć spokojnie pieśń żałobną nuci
Napawa się dziełem, nim męczarnie skróci.

Czasem w przypływie morderczego szału
Spada na ofiary z hukiem wystrzału,
Z wybuchem bomby, z hamulców piskiem,
Z krzykiem rozpaczy gdzieś nad urwiskiem.
Pastwiąc się bezlitośnie nad kruchym istnieniem
Karmi się ludzkim strachem, bólem, przerażeniem.

Krążąc powoli nad ludzki skupiskiem
Kostucha ohydna z rozdziawionym pyskiem
Napada chorych, starych, osłabionych,
Nieostrożnych, bezmyślnych, roztargnionych…
Jeden cel ma, a z działania słynie,
Komu zapisana już się nie wywinie.

autor

Farurej

Dodano: 2011-03-29 16:54:16

Ten wiersz przeczytano 554 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie