o przywrócenie nadziei

smutna miniatura, tyle w niej bezsilności...

Szkoda dobrego człowieka. Dobrego - to tak
wyświechtane dzisiaj pojęcie...Odejście jest
nieuchronne, trzeba się z nim zgodzić. Ale dobry
człowiek ? Dlaczego dopiero po jego śmierci i tylko na
krótko o nim pamiętamy? Pozdrawiam serdecznie.

Nadzieja umiera ostatnia.

oby jej nigdy nie zabrakło...

Życie nasze trwa,dopóki nadzieja tli się w nas...Ładna
miniaturka...

A ona milcząc czuwa! Pozdrawiam!

W nieprzyjażni, aż mrozi...
Ale ona trwa, choć czasem tak trudno jest.
Pozdrawiam:)

Piękny wiersz, przemawia do mnie... Dobre przesłanie.
Pozdrawiam serdecznie:)

odczuwalne po prostu...pozdrawiam

Aby komentarz nie był dłuższy od wiersza. Podoba mi
się i forma i przesłanie.

Nadzieję zawsze noś w sercu, jak ostatni, srebrny
grosik. Jak talizman. Tylko od ciebie zależy, czy ją
zgubisz. Aby się tak nie stało, trzeba zmienić ludzi,
którzy ci ją depczą, zmienić kierunek drogi, a nawet
przyjrzeć się samemu sobie. Nie jesteśmy idealni,
wymagamy stałej naprawy, lecz nie mamy czasem siły,
aby udać się do Wielkiego Mechanika. Poeta ma w sumie
najlepiej, złe emocje zapisze w słowach i może się ich
pozbyć. Niech fruną w inne krainy, zabiorą to, co
kaleczy i uwiera. Amen. Wszystkiego dobrego!