Puste krzesła

Tak łatwo się poddajemy...

Ulubiona herbaciarnia,
jak baśń z młodości,
rozpalała emocje,
do czystej czerwoności,

każdego ranka, jak zawsze,
tuż u progu filiżanki brzęczały,
gdy szanowni tu goście,
swe wartości wymieniali,

Przed deszczem swe głowy chronili,
w muzykę kropel zasłuchani,
nad gorącym kubkiem,
w ponurą dal swe myśli wysyłali,

lecz po każdej burzy,
nadchodzą słońca promienie,
w beznadziejnej pogoni za szczęściem,
schronienie opuszczali,

Cisza, spokój, zaduma,
zatrzymania chwila,
pędząca refleksja,
uśmiech przegania,

nad gorącym kubkiem,
czas wolniej płynie,
zamyślenie lecz,
smutnymi wnioskami słynie,

gdzieś uciekła radość,
zwykła pogoda ducha,
tylko nadzieja,
wciąż do serca puka,

chwila choć krótka,
a jednak mnie urzekła,
teraz zostały po nas,
tylko puste krzesła.

...w obliczu emocjonalnych trudności.

autor

Sidney

Napisany: 2009-10-11 Dodano: 2009-09-11 00:34:38

Ten wiersz przeczytano 701 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie