PUSTE SŁOWA O MIŁOŚCI

Zaszumiały słowa ułożone ręką wprawną.
Bukiety pod stopy rzucone, na mą ziemię czarną.
Słowa zagubione, bez sensu głębszego...
zima wokół i bukiet obumarł , kolego.

Błądzisz miły choć droga Twa liliami się ściele.
Wiedza szkolna - nabyta, serce - jako ciele!
A czym miłość jest? Czy sztandarem w pochodzie niesionym,
by pokazać światu swe godło - sierpem przystrojonym?

Było złudne , bo potęga jego strachem silna była,
nowe zmiany wiatr przyniósł, nowe godło trzymasz.
O miłości mi prawisz. Czym jest Twe kochanie?
Złotą kartą? Wyglądem?....się marnością stanie!

A ja bosa po śniegu iść za Tobą będę,
byś mi słowa przynosił, chleb, pajęczą przędzę.
Byś mi kwiatki polne wczesnym rankiem zrywał,
byś łzy me z policzków czułym gestem zmywał.

Byś w me oczy patrzył, byś tulił, całował
i w szalonej miłości resztę świata olał.
Nie zaznałeś mój miły takiego cierpienia,
które niemal zabija i Twój świat przemienia.

Nie wiesz jeszcze, ze wszystko co warte miłości
w bólu rodzi się miły, ból to klucz mądrości.
Mądrości nie ulotnej, jako wiedza szkolna,
mądrości która dojrzewa, by rozkwitnąć mogła.
Mądrości niezbadanej jako oceanu rowy,
.......a tu tylko szum słyszę ...Twych kart kredytowych....

2002

autor

Katarzyna Dębska

Dodano: 2006-12-11 09:19:28

Ten wiersz przeczytano 585 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie