Rejs łodzią życia

Łódź moja płynie po morzu wzburzonym,
Nie wiem gdzie wypadnie przystań mego życia.
Piętrzą się przede mną problemy szalone,
Jak wielkie bałwany trudne do przebycia.

Na łodzi mej zawsze żagiel mam rozpięty,
Który napełniłaś swej miłości darem,
Jego widok w sercu łagodzi odmęty,
Stan taki w podróży miewa wiele zalet.

Wzniecona iskierka ciągle w sercu płonie,
Ciepła jej codziennie strzegę oraz blasku,
Praca nawet ciężka nie rani mych dłoni,
Szczęśliwie wychodzę z każdego potrzasku.

Jak długo samotnie będę jeszcze pływać,
Żadne znaki do mnie nie spłynęły z nieba,
Samotność jest podła trudno z nią wytrzymać,
Jej podłość z godnością będzie znosić trzeba.

Nadzieja na zmiany tego stanu rzeczy,
Niczym ręka wróżki doznania łagodzi,
Wiara mnie na pewno do końca wyleczy,
I będę mógł wysiąść z tej nudzącej łodzi.

autor

jarmolstan

Dodano: 2009-12-04 08:34:04

Ten wiersz przeczytano 3628 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie