równoczesność

zostawiłem ją w szpitalu w połowie życia na badania
a sam poszedłem na spacer
miasto za plecami, maszyny, komputery, tryby, smary
idę przez akademiki przygotowujące przyszłych lekarzy
równoczesności
przeszedłem akademiki
wchodzę w park, peryferia miasta, dalej przyroda
z gąszczu do akademików podkrada się co noc Enkidu
pewnie do Lukrecji, dziwki studentki
ta jałówka jest zwornikiem sklepienia
liżąca i lizana
przeszedłem przez Enkidu
w ręku Jastrun
mijam panią z pieskiem, potem wracam i mijamy
się znów
„Jak się gdzieś idzie to trzeba wrócić“ żartuje ona
No chyba że robi się koło, myślę sobie
Dziewczyna/y szła/y ścieżką/ami
Jednego ślimaka miałem siłę, drugich już nie
zdjąć z betonu
na uliczkach pod parkiem szkoła z
autystycznymi dziećmi za oknem
- ona wtedy w szpitalu widziała rodziców z autystycznym
wesołym czterdziestolatkiem dzieckiem -
Enkidu wraca, staje się listonoszem co wraca do żony
na ławeczce siada, myśli o świetle na mokrych talerzach
z wiersza (Talerze)
empireum uobecnionym na mgnienie
i o materii, że żyje, jest ruchem naszym,
choć „ślepa w narodzinach życia" (Kształty bez oczu)
Widzi, widzę kota, niósł na grzbiecie dobór naturalny
dla rozhisteryzowanego ptaka, który uciekł z wrzaskiem
kot czarny dumnie i powoli odchodzi
my hodujemy, ubijamy, żremy lub kupujemy i żremy
równocześnie
dziewczyna na kogoś czeka
lekcja pod kasztanami
mijam kogoś kto idzie skąd ja przyszedłem
między gwiazdy i liście
„w tamtą stronę
z której i do której nie ma powrotu“
(Między gwiazdami)
poczułem na tym spacerze że jestem częścią historii
wszechświata, bo przecież nie ludzkości

autor

Senograsta

Napisany: 2023-09-28 Dodano: 2023-09-28 07:09:12

Ten wiersz przeczytano 801 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Fantastyka Okazje Chrzciny

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie