Rozmieniam życie na pytania

Babie lato z mgły przędzie białą nić,
Oszukańczy blask gwiazd układa nasze sny.
Gdzieś budzi się lęk i samotność.
Mówisz mi,że wszystko jest przede mną,
Że sama w rękach mam do szczęścia klucz.
Lecz zobacz ile ludzi wciąż się lęka,
Ile nadziei umarło już.
Bo gdy samotność zamieszka w sercu,
Tak trudno znaleźć tą jedną z wielu dróg.
Lata mijają czas nie staje w miejscu,
Na twarzy zmarszczek przybywa wciąż.
Pytania mnożą się przy muzyki dźwiękach,
Odpowiedź na nie zna tylko Bóg.
Kostucha w lustrze zęby szczerzy,
Szczęśliwa śmieje się kpiąco w twarz.
A ja życie rozmieniam,
Na małe radości i duże smutki.
Tak trudno jest w szczęście swe uwierzyć,
Gdy krótki pozostał Nam czas.

M.Wityńska.

autor

Mariola Wityńska

Napisany: 2006-08-23 Dodano: 2006-08-24 00:01:44

Ten wiersz przeczytano 571 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie