Rozmowa

Nie wiem czemu do ciebie piszę
Przecież i tak wiesz wszystko
Dotykasz moich myśli
Obracasz je w palcach
Przenikasz mnie jak słońce
Przenika przez chmury

Ale to taka moja modlitwa
Rozmowa wierszami
Bo ja inaczej nie potrafię
Znam tylko słowa

Gdybyś ty był taki jak ja
Namacalny i prawdziwy
A nie taki skryty
Niewyobrażalny
I daleki

Pewnie rzuciłbym w ciebie
Pustą butelką po winie
Albo bym się rozpłakał
Sam już nie wiem

Podobno ten księżyc jest twój
Wszystko jest tu twoje
A ja dotąd myślałem
Że to patron poetów
Takich łachmytów
Takich bez domu
Qrwiarzy


Nieistotne szczegóły
Pyłki kurzu i owady
To też jest twoje
To po coś jest

Po coś jest śmierć
I po coś jest życie
Nawet to moje pisanie
Jest po coś

Sam nie wiem
Po co ja jestem

Zdążyłem już doświadczyć
Twojego poczucia humoru
Jak dotąd rzucałem obelgi
Wygrażałem ci palcem
Patrzyłem na ciebie i mówiłem
- Ciebie nie ma!
Nie zaprzeczałeś
Śmiałem się z ciebie
Ty też się śmiałeś

Bo wszystko tu jest śmieszne
Bo wszystko określają
Dwa białe punkty
Dwa bieguny chaosu

autor

Bohun

Dodano: 2007-02-01 00:37:19

Ten wiersz przeczytano 485 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie