Rozpalić światło
Poszukuję światła w życiu tym,
gdzie nawet słońce jest czerni pełne,
tej gęstej szarości, co wiedzie prym
pośród ludzkości szarej i miernej.
Spowity mrokiem, maszyną jest człowiek
bez miłości i choćby ogłady,
co dawno spędza nam sen z powiek,
bowiem wciąż dążymy do zagłady.
Odrobina czerwieni i różu
tylko wzajemnie - homo homini
i świata nie zbije się do gruzu,
a o szarości wnet zapomnimy.
Wyraźną światło uczyni drogę.
Musimy jedynie je zapalić,
by fałszywe barwy dały nogę,
żeby miłość szanować i chwalić.
To lekarstwo prawdziwie jedyne,
na zło i szarości świata tego,
ale póki ta ciemność nie minie
strzeżmy się niewyobrażalnego.
autor
Pesymista
Dodano: 2011-03-04 11:36:39
Ten wiersz przeczytano 652 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
ładnie i mądrze piszesz, wywołujesz refleksje
konkluzja słuszna Ciemność zerwać jasnym widzeniem,że
miłość to światło do którego trzeba dążyć Wiersz ma
piękne przesłanie Ochrona życia a to najważniejsza
wartość tworząca dobro Na tak!
Widzę już małą iskierkę, powodzenia zatem :)
Cześć pesymisto. Nie ma niespełnionych pisarzy, są
tylko zrezygnowani. Twoje słowa w wierszą oddają
prawdę, są jednak tylko jękiem. Dobrze piszesz, więc
masz oręż. Próbuj naprawiać. Wytrwałości życzę.
życie dla wielu z nas wiaże czasem kolor szay lecz
Twój wiersz pomimo tej szarości ma siłę w sobie
,odwagę która skierowana jest wżycie .Bardzo mi się
podoba
Pozdrawiam i do miłego...