Rozstania

Wszystkim tym, którzy byli ważni, a ich życie toczy się gdzieś daleko.

Na pożółkłej fotografii stanęliśmy ramię w ramię
Któż przypuszczał, że to jedno, co mi po was pozostanie?
Że w momencie, gdy myślałem, że jesteśmy monolitem
Drogi nasze się rozeszły jak odłamki szklanki zbitej...

Niespodzianie odeszliście, tak po prostu i bez słowa
Nawet chwili nie daliście, abym mógł się przygotować
Nic was już tu nie trzymało, nikt nie trzymał was na siłę
A mnie w gardle zaschły zdania, których wyrzec nie zdążyłem.

Gdzieś daleko układacie życie swe, stawiacie domy
Nowa kartka w życiorysie, stary rozdział jest skończony
I do głowy wam nie przyjdzie, że w rodzinnym waszym mieście
Sam dopijam wasze piwo, myśląc o was jednocześnie

Bardzo chciałbym te odłamki znów posklejać w jedną całość
Ale wątpię, by zadanie kiedykolwiek się udało
Nocą siedzę pogrążony w beznadziejnej z losem walce
Szkła kawałki rozsypane znów boleśnie ranią palce

Jedno ziemi zatrzęsienie- i w ruinie zamek wielki
Bór, co rósł od lat tysięcy- może spłonąć od iskierki
Zawsze być mieliśmy razem- a los zdołał nas rozdzielić
Nasze więzi- zbita szklanka, której już się nie da skleić...

autor

Nils

Napisany: 2006-09-22 Dodano: 2006-09-22 10:02:22

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie