Rzeczyzmchuporosła (3)

Spędzanie czasu
przy nowych pokładach energii na nicnierobieniu
dla Mchuporosłych nie było już atrakcyjne.
Nie cieszyła rozciągnięta jak ciągutki wolna chwila,
bo każda wydawała się wiecznością.
Zatem pojawiali się osobnicy, którym nareszcie coś się chciało, a trzeba wam wiedzieć, że w tej krainie mogło się im nic - absolutnie nic nie chcieć!

Pamiętacie, jak jeden z Mchuporosłych trafił do tajemniczej jaskini? Wrócił, o zdarzeniu opowiedział i część społeczności
bardzo i to bardzo – poruszył?
Zatem, najodważniejsi wyruszyli na poszukiwanie kurhanów.
Długo wędrowali po lasach, aż w końcu,
sami przed sobą musieli przyznać, że zabłądzili, że powinni z poszukiwań zrezygnować i do domów po prostu wrócić… Tylko jak? Sokoro zabłądzili?

Powrót był usłany wieloma trudnościami.
Droga była wyczerpująca,
a nie każdy z wędrowników jednakowo sprawny.
Na szczęście rozpoznawali jeden u drugiego
swoją moc i niemoc w oczach,
które w chwili słabości gasły,
a w przypływie siły nabierały blasku.
Tym sposobem wspierali się nawzajem,
pokonując wszelkie trudności
i łagodząc pojawiające się bolączki.
Ekipa spisała się na medal.
Choć w rzeczy samej nie dotarła do jaskini,
odkryła coś innego
i równie bardzo ciekawego.
Już wkrótce mieli się o tym przekonać…

Mimo, że rozpoznawalność Mchuporosłych odbywała się po oczach i sczytywano każdego osobnika w ten właśnie sposób,
bohaterom wyprawy przypisywano piękne cechy,
utrwalane z każdą przekazaną opowieścią.
To one stały się powodem do chwały i dumy…
A wychodziły ponad wszelki rejestr...
Mchuporosłego, który zlęknionego towarzysza
przeprowadził po zboczu skarpy,
okrzyknięto „Chronionym”.
Mchuporosłego, który dźwigał zranionego
– nazwano - „Poświęconym”.
Tego, który szedł na przedzie,
odpędzając nocne demony - „Pełnym Chwały”…
I tych chwalebnych nazw było naprawdę dużo… dla każdego, który niósł pomoc przyjacielowi,
który okazał się przyjacielem…

Od tej pory wśród społeczności Rzeczyzmchuporosłej
swoje szczególne miejsce mieli Mchuporośli
znani ze swoich przymiotów.
I choć nigdzie nie stanowiono,
że tak potrzeba – sporo z dotychczas
nic nierobiących zapragnęło dołączyć do wyróżnionych.
Ale z nicnierobienia nie ma przymiotów… więc zaczęli się głowić,
jak osiągnąć stan rozsławienia,
a wystarczyło po prostu spojrzeć bratu w oczy...

Wkrótce Rzeczyzmchuporosła stała się znaną krainą. Słynęła z oddanych, dzielnych i uczynnych ludzi. Ci zawsze mieli coś do zrobienia, gdyż sensu życia wypatrywali w służbie drugiemu. U bram do krainy powiewała flaga – podobno z treścią spisaną
ze znalezionego w kurhanie pergaminu

„Po uczynkach Was poznają”.

autor

marcepani

Napisany: 2020-03-23 Dodano: 2020-03-23 15:45:52

Ten wiersz przeczytano 1729 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Bajka Klimat Optymistyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie