Są takie miejsca
Gdzie brzozę płaczkę wiek przygarbił.
Posrebrzył, zmarszczył dłońmi czasu.
Nad lustrem wody bezimiennej,
w odmętach ciszy, skrył wśród lasu.
Dom pobielały niczym starzec,
strzechą się kłania matce ziemi.
Każdego roku coraz niżej,
miłość dozgonna między nimi.
Tonie wśród trawy i ostrężyn,
powój ciekawski rygla sięga.
Białymi dźwięczy dzwoneczkami,
zielonowłosy ten włóczęga.
Firanki w oknach pająk przędzie,
w najmniejszą szparę wiatr zagląda.
Omiata z kurzu w swoim tańcu
historię śpiącą gdzieś po kątach.
Ludzi, gdy dom ten budowali,
tych co tu żyli i odeszli.
Nikt nie opowie jacy byli
i nie zaśpiewa o nich pieśni.
Tyle tu magii i tęsknoty.
Przeszłości cudnej, aż do wzruszeń.
A kiedy śmierć ich zabierała,
pozostawili swoje dusze.
autor
mamusia45
Dodano: 2021-03-18 17:12:44
Ten wiersz przeczytano 1282 razy
Oddanych głosów: 36
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (42)
Ileż takich obrazów pozostało w naszej pamięci... dom
rodzinny, dzieciństwo, lata durne i chmurne...
Pozdrawiam Halina
Słowami wyczarowałaś magiczny dom ze wspomnień. Wiersz
wzrusza tekstem i formą. Udanego wieczoru z pogodą
ducha:)
Sorry... Druga i trzecia linijka
(bez uzgodnienia ze mną) zlepiły się razem...
Serdecznie dziękuję kolejnym odwiedzającym :)
Są takie miejsca, są takie wiersze,
które się będzie długo pamiętać, pragnąć odwiedzać je
jak najczęściej,
trafiają wprost do naszego serca.
Tak jak ten Twój jakże piękny wiersz.
Serdecznie pozdrawiam życząc miłego wieczoru :)
Poruszajacy wiersz, pieknie piszesz, pozdrawiam:)
pięknie opisane wspomnienia domu, w którym już nikt
nie mieszka lecz w każdym takim miejscu byli ludzie
pozostał ich duch... na pewno fotografie i pamięć o
nich
serdecznie pozdrawiam:)
Pięknie dziękuję za pochylenie się nad wierszem :)
Pozdrawiam :)
Bardzo piękny wzruszający wiersz. Mało juz takich
starych domków. Po moim tylko potłuczone kafelki
zostały z kuchni i pieca chlebowego. Pozdrawiam
serdecznie.
Niom, są takie miejsca. Zostawiamy ślad, nie tylko
fizyczny, ale i duchowy, w miejscach gdzie życie
nasze... przeminęło.
Pozdrawiam Martuś, świetny wiersz.
;)
Przepiękny i poruszający wiersz.
Czytałam z przyjemnością :)
Pozdrawiam serdecznie :)
Witaj Marto.
Bardzo wzruszający wiersz.
Z pewnością, są takie miejsca, o których tak
wspaniale piszesz.
Stare domy, maja swoje dusze, tam scenariusze rożne
się rozgrywały.
Pozdrawiam serdecznie.:)