Samotna Myśl

Zasypiam powoli
W snach wyzwolenie
Od myśli samotnych
Duszy mej cierpienie
Nie będzie wędrówki
Samotnej w nieznane
Tam czasem przychodzą
Twarze tak mi znane
Zostają do rana
Ich już nie zapomnę
Posiedzimy w ciszy
Chwilkę może dłużej
Lecz późna już pora
Do świateł po zmroku
Uciekam by sen mój
Nie stracił uroku
Bo krótki jest przecie
Zawsze krok po kroku
Zbliża się do końca
Do słońca widoku
Niech ciemność odejdzie
I świtu promyczek
Ogrzeje me serce

autor

Jobi

Dodano: 2005-11-04 17:39:23

Ten wiersz przeczytano 509 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie