Samotność

Ona kocha święta,
tak samo jak ja.
Odwiedza mnie w grudniowe noce,
odbija się w blasku niebieskich lampek,
otula mnie swoim kocem.
Twardym i szorstkim,
tak mroźnym, że sople tworzą się na oczach.
W kontakcie z ciepłem mych policzków
skraplają się, a grawitacja ściąga je w dół.
Na brodzie osadza się sól.
Ona jest przy mnie od dawna.
Zawsze mi bliska, jak siostra.
Taka, co z góry patrzy,
poważna, wyniosła i oschła.
Nie lubi towarzystwa.
Pojawia się gdy wszyscy wychodzą
i nie chce się odczepić.
Nie pozwala zasnąć, a kiedy już śpię pokazuje mi to, czego nie mam, a tak bardzo chcę.
A gdy się budzę, czuję jej obecność silniej niż wcześniej.
Wysysa ze mnie powietrze.
Zabiera radość z ubierania choinki,
otwiera moje upominki.
Wybiera za mnie film o miłości,
w mym życiu jej więcej niż w karpiu ości.
Nawet na pasterce się do mnie dosiada
i pokazuje stojącego obok sąsiada z żoną i dzieckiem.
Wiem co chce mi powiedzieć, mimo że milczy.
Wystarczy, że jest, nawet nic mówić nie musi.
Może w kolejne święta ktoś zastąpi jej miejsce?
O ile wcześniej mnie nie udusi.

autor

PaniOdMotyli

Napisany: 2021-12-30 Dodano: 2021-12-30 12:48:44

Ten wiersz przeczytano 659 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Samotność Okazje Boże Narodzenie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie