Samotność w morzu szczególnie w...

Samotność w morzu

Morska latarnia - samotność w morzu
Serce okrętu - miarowy jego stukot silnika, okrętu życie oznacza
Samotne noce, cisza lub wichry, .gwiezdne niebo płaszcz roztacza
Płynie okrętu łupina, kołysze nim jak kwiat na łące obok drogi
Niewidzialna smuga za okrętem, lądu nie ma, w sercach smutek srogi
Okręt, na nim załoga, ta sama od wielu, wielu tygodni, w rejsie razem
Jest przyjaźń gdy sztorm i niebezpieczeństwo, pomocy każdy okaże
Gdy nadejdą dni zadumy, niebo błękitne, serca ryczą z tęsknoty
Za lądem, domem, bliskimi, każdy szuka zacisza, na nic nie ma ochoty
Bezkres oceanu, to jak ściana w więziennej celi
Gdzie nie spojrzysz ? tam fala, na falę się ścieli
Oczyma tęsknoty spogląda się w niebo, słońce, czy upstrzone gwiazdami
Codzienność ta sama, a tęsknoty bezmiar przed marynarzami
W pieśniach opiewa się piękno marynarskiego żywota
W pieśniach jest męstwo, cudowne krańca światy miłosna przygoda
W pieśniach nie ma nocnych wacht w strugach słonej zimnej wody
W pieśniach nie ma znoju, trudu, na malej przestrzeni - swobody
Gdy okręt w słoneczny dzień obejmie szelest ciszy
W skwarze, utrudzeni każdy na pokładzie ledwo dyszy
Czasem z zakątka kajut słyszy się łkanie męskiego głosu
Tafla bezmiaru wody wyznacza tęsknotę samotnego losu
Nostalgia wgryza się do najpiękniejszych w życiu zdarzeń
Ludzi na okręcie dotykają tęsknoty - choroba ich okrywa
Spod powiek silnych w ramionach mocarzy
Sny koszmarne wydobywa
Życie na okręcie wodzi ich naiwnym spojrzeniem
Kluczą miedzy sobą, tak im czas upływa
Pocieszają się pięknym słowem, to ich ukojenie
Ta przestrzeń, bezmiar wokoło, chwile prawd rozmywa
Jest jak błysk, chwila, cudowne odrętwienie
Gdzieś w dali zamajaczyło światełko latarni - to światło życia
To już nie mężczyźni, to dzieci świata, ich ziemia wita
Radość, zieleń, czarna ziemia całowana, która się nie kołysze
Serce okrętu przestaje bić w porcie u nabrzeża, już w domu
Pracowało tygodniami, wytyczając rytm, jak bicie serc wielu
Kończy się jak w pieśni śpiewanej piękno morza, są już u celu
Ocean samotny był domem okrętu, on nie powie o tym nikomu
Autor:slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2023-04-09 Dodano: 2023-04-09 11:24:43

Ten wiersz przeczytano 536 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie