Samotność we dwoje
z szuflady
Jak trudno trwać
w ciszy, udręce.
Kiedy usta milczą
i zimne jest serce.
Gdy dotyk nieczuły
chłodzi, paraliżuje.
Ciało sztywnieje
a ja nic nie czuję.
Wyblakły gwiazdy
na naszym niebie.
Jesteśmy blisko
lecz obok siebie.
autor
graynano
Dodano: 2015-04-16 16:13:22
Ten wiersz przeczytano 2380 razy
Oddanych głosów: 49
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (59)
Obok siebie, to jak z dala od siebie już jest lżej
żyć. Smutno. Pozdrawiam serdecznie.
Nie ma nic gorszego jak być we dwoje a żyć obok
siebie. Nie rzadki to przypadek Grażynko. Pozdrawiam
cieplutko. P.s. Do limeryku dopisałam fraszkę, jeśli
masz ochotę, zajrzyj :)
Smutna refleksja... niestety często tak bywa,
samotność we dwoje...
to obok siebie jest najsmutniejsze.Pozdrawiam
serdecznie.
tak blisko siebie a jednak osobno
smutne to
pozdrawiam serdecznie:)
samo życie , ładnie : blisko lecz obok siebie,
pozdrawiam
Życiowa refleksja. Samotność może być przyjazna, ale
tylko kiedy się jest we dwoje, blisko i w miłości.
Miło było przeczytać:) Pozdrawiam:)
samotność we dwoje, ileż takich małżeństw, a wiersz
bardzo dobry, pozdrawiam cieplutko Grażynko
Tak bywa w życiu, niestety...
Smutno pisany od serca.
demona dobrze określiła ten stan, gorszy od
samotności, mz ;)
Takie bycie razem a jednak osobno nazywam
osamotnieniem.To trudny i bolesny stan. Przeczytałam z
przyjemnością.
to że blisko to plus, ale tak to
prawda - blisko i obok,
to jeszcze i tak daleko.
Pozdrawiam serdecznie
Taki stan jest gorszy niz bycie zupelnie samemu
pozdrawiam