Samotny w Drodze
Na Drodze Ufności i Wiary,
potykam się o kamienie lęku i strachu,
boleści- które uczą iść...
jak małe dziecko.
W bólu upadku staję się człowiekiem,
emocją zapisuję w pamięci czasu
...być Człowiekiem!
Czasami poddaję się
beznadziei i niemocy,
czasami patrzę zadziwiony,
za ptakiem, jak po niebie szybuje.
W śmiech dzieci się wsłuchuję,
niezwykłość życia- niewypowiadam,
co mówił Nauczyciel- wspominam!
Samotny w Drodze Pamięci...
Dodano: 2010-03-06 11:49:50
Ten wiersz przeczytano 411 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Bardzo dobry wiersz, i nie smuć się już, pozdrawiam.
cyt.W bólu upadku staję się człowiekiem,
emocją zapisuję w pamięci czasu
...być Człowiekiem! Dobry wiersz :)
Przeczytałam,jest piękny,ale nie mogę się oprzeć
wrażeniu, że jesteś przepełniony smutkiem i tak jak
Twoje wiersze-melancholią,aż chce się przytulić i
pocieszyć.