Skradziony Czas

Czerwienią świtu żegna noc dzień.
Ucieka przed nim szybko gubiąc gdzieś swój cień.
Składa mu na ustach pocałunku ślad.
Przysłania mu swych blaskiem cały Słońca blask.
Noc przywdziewa suknie, żegna się z Gwiazdami.
Pragnie cieszyć się ich wspólnymi chwilami.
Dzień jest tak przejęty, że idzie do niej w ciszy.
Ma tylko nadzieję, że bicia jego serca ona nie dosłyszy.
W pamięci chowa wspomnienie rysów jej twarzy i oczu tą szarość...
Wciąż ma w sercu jej obraz i tamtą słynną nieśmiałość.
Już widzi blask w tych oczach i czerwień jej ust.
Lecz ona... znika, zostawiając za sobą Księżyca blady róż...

autor

MagdaღLena

Dodano: 2006-05-20 20:40:21

Ten wiersz przeczytano 391 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie