Śmierć to też samotność

Oszukana, zdradzona, obdarta ze złudzeń
Chwile trwało piękne, beztroskie życie
I szybko zmieniło się z przerażający koszmar
Już więcej nie dotknę twych rąk
Nasze usta nie złączą się w pocałunku
Nic już nigdy nie będzie tak samo
W ciemnym ogrodzie zapomnienia
Kwiaty szczęścia już przekwitły
Bez blasku, a jednak trwam
W samotności, zimnie, ciemności
Nie pierwszy raz ktoś nauczył mnie
Jak niszczy świat, jak pusty jest
Na zawsze sama w objęciach śmierci
Pozostawiona na skale samotności
Pełen udręk świat przybliża noc
Jaka ona jest czuła, piękna, delikatna
Obejmuje, ciepłem otula mnie
Przeszywa serce, ciało, wolną duszę
Odlatuje w jej uścisku zła i radości
Słyszę śmiech, czuję ból, tak już jest
Blisko, bliżej, czuje jej oddech
Oddech śmierci, zimny i kojący
Jest we mnie, opuszczam ciało
Gdzie trafi zbłąkana i niechciana dusza
Niebo, czyściec, piekło – obojętne
Wszystko to samotność...

autor

White Raven

Dodano: 2008-03-04 13:34:14

Ten wiersz przeczytano 561 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie